Γιόλα Αναγνωστοπούλου. Αχρονολόγητο

η γιολα παρισι 

Κανείς μα κανείς δεν πιστεύει στα θαύματα
το πέτρινο λουλούδι παρακολουθεί 
τα βράδια οι σκιές που βαθαίνουν στο δρόμο
δανείζονται το σιγανό σου παράπονο 
το αίμα σου κατρακυλά στο λυγισμένο σου χέρι
το μαχαίρι στην κωλότσεπη
η βελόνα σε μι μινόρε
οι φωνές σου σε μπαμπάκι
μη μιλάς εσύ
από άχνας σκιά πιο σκιά
μπαμπακένιες φωνές οι φωνές σου
μνήμες
ξυραφένια μοναξιά/ άγαλμα/αντίσταση /
χωρίς αντίκρισμα επιταγή δική σου

το πέτρινο λουλούδι γεμίζει φως
το απομεσήμερο που ξυπνάς
ποτήρι βαθουλό μ ενοχές και τύψεις ραγισμένες
κορμί αδιάφορο
σκιρτά το χέρι σου πονάει βγάζει σπυριά
νύχτες γεμάτες άστρα ή και οχιές
αναρριχώμενοι στους τοίχους εφιάλτες
αλλάζουν οι πιο πιστοί
υστερία
υγρή
όλα ανατρέπονται

και το χρώμα σου λευκό
ότι πιο αγνό
θυμίζει