Γιόλα Αναγνωστοπούλου-ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΡΑΣΤΕΣ

ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΡΑΣΤΕΣ 
Τα χρόνια κυλούν σαν σταγόνες νερού 
στ αφημένα σώματα των παιδικών μας φίλων.
Εσύ, φαφούτικα χαμογελάς, στριγκλίζεις υστερικά 
μέσα από κιτρινισμένες φωτογραφίες χαιρετάς και μου θυμίζειςΚαλοκαίρια παιδικά
κι αγχωμένες εφηβείες
Ξεσαλώματα φοιτητικά στην άκρη ενός joint
να τελειώνουν τραγικά στου κουταλιού μας την αγχόνη.
Γύρω από τη δεκαετία τη σκληρή
Το γκρίζο αμερικάνικο εγώ
Ντύθηκε τάφους κι απογοήτευση σκληρή για όνειρα κι ιδέες ξεφτισμένες
η απόφαση για ένα παιδί, παρηγοριά απατηλή και απέραντο τώρα πια χρέος.
Μα είναι αλήθεια τόσο αργά…
Τίποτα πια δεν απομένει
Ή μήπως...
Τώρα...
Την ύστατη στιγμή
που η τραβηγμένη απ τα μαλλιά μας εφηβεία
επιτέλους
μας αφήνει
μια άλλη σοφία ξεκινά;
Ίσως δεν ήταν μάταιο τελικά
ούτε των ιδεών η ορφάνια
ούτε οι θάνατοι στις φυλακές
και στα τρελοκομεία.
Είμαστε πιο ταπεινοί
ακόμα ματωμένοι
Και ίσως λίγοι από μας
αληθινά αποφασισμένοι
να φτιάξουμε κάτι πιο μεστό
με γλύκα ίσως ειπωμένο
Ν αφήσουμε έργο-σταθμό
στους νέους εραστές της οικουμένης.