Στο μυαλό μου αυτό το τέρας που βρυχάται ξεσχίζοντας τις αντοχές του στο ξυράφι . Το τέρας της απώλειας, της έλλειψης, της ανέχειας. Ξημέρωσε ολότελα σχεδόν και έτσι ήμουν στο Παρίσι πριν ένα μήνα. Πόσο άραγε σημάδεψε τα κύτταρά μου το ναρκωτικό; Γιατί γυαλί θαμπό σκεπάζει τις ορέξεις; Γιατί ασυνάρτητα μου φαίνονται τα σχέδια; Γιατί και τι εδράζει στο στέρνο μου την ύπαρξή του και με πληγώνει ρουφώντας με; Τι να πω στους ανθρώπους; Γύρω μου όλα κυλούν μ αυτή τη μαλακισμένη νωθρότητα που πάντα σιχαινόμουν. Ο Γιώργης πως να ναι; Σε τι βάραθρα απόγνωσης να χαροπαλεύει επιτέλους το υπερεγώ του; Κι εγώ; Η επιφάνειά μου βρώμικη χρειάζεται retouche. Φράγκα να ντυθώ, σπίτι ν αράξω στα σίγουρα. Αλλά από μέσα κλυδωνίζεται όλη μου η στοιχειωμένη λογική. Αξίες πέφτουν με πάταγο. Τίποτα στη θέση του. Κενό. Έτσι θα γίνω; Έξω εγώ, μαλλιά σγουρά, μάτια καστανά, κορμί λεπτό. Μέσα κενό. Και γιατί όχι; Κενό κι έτσι να μείνει, μέχρι- ίσως ποτέ- να ξαναβρώ μια άλλη γλώσσα, να με χαράξω μ άλλα σχέδια ιερογλυφικά, να με σπρώξω γεμάτη στο άλλο. Μέχρι τότε, ψιλοχαμένη, αλλοπαρμένη θα θελα καλύτερα, ας ζήσω αντάμα μ όλα τα ανάκατα, κι αυτό μου προκαλεί την αποσύνθεση μιας τυπικά δοσμένης Γιόλας που ήμουνα ως χτες και δεν θα ‘μαι αύριο. Τα στάδια του ενδιάμεσου μισού, είναι πιο μεστά από τη βιολογική γνώση του όλου που ίσως έχασα μαζί με τον παράδεισο. Μια νύχτα, χωρίς φαντάσματα, θα με βρω σαν βρέφος, καθαρή να χαμογελώ με άδολη πίστη στο μέλλον του θαμμένου χτες μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου